bezproduktywna sobota...

choć nie lubię marnować dni, przepuszczać przez palce długich godzin i udawać, że nie widzę jak uciekają mi cenne minuty - leniwa sobota potrzebna jest chyba każdemu. Taka 'sanatoryjna' sobota. Noga za nogą. Powolutku. Ważne jest przecież, by raz na czas zresetować umysł, przemyśleć na spokojnie pewne sprawy i nabrać dystansu do świata. W moim przypadku dystansu nawet do samej siebie. 

Nie załatwiłam dzisiaj więc nic. 

Nie posprzątałam.
Nie zaszyłam dziury w kurtce, która czeka na to od ponad miesiąca.

Nie nadgoniłam nauki. 

Nie ruszyłam nawet palcem sterty, którą przytaszczyłam w piątek z pracy. 

Cały dzień słuchałam za to muzyki. (uzależniłam się od MashMish). 

Tęskniłam za tymi, co daleko. Czekałam na Święta.

'Ugotowałam' obiad.

Zjadłam go w towarzystwie pana Ka i małego S. Towarzystwo ukochane. Moje najlepsze. Sobota bardzo udana. 

Polecam.:)

Mozzarellą na ruccoli ugościli nas kiedyś znajomi, którzy jedli ją z kolei gdzieś w dalekiej podróży. Przepis oryginalnie nie zawierał sosu, a jedynie oliwę. Ja dodałam sos i niektóre warzywa. Podaję wersję po moich modyfikacjach:

MOZZARELLA NA RUCCOLI

składniki (na dwie osoby):

 dwie kulki mozzarelli

6 plastrów szynki parmeńskiej

ruccola (pół paczki jak na mój gust)

zielony ogórek 

pomidorki koktajlowe (1 paczka)

czarne oliwki (opcjonalnie)

sos:

4 łyżeczki musztardy francuskiej

oliwa z oliwek (ile kto lubi, ja daję dwa razy więcej niż musztardy)

łyżeczka miodu

szczypta soli i pieprzu

Na talerzach ułożyć ruccolę, na niej pokrojonego ogórka, połówki pomidorków koktajlowych, oliwki. 

Wymieszać składniki sosu. 

Mozzarellę szczelnie zawinąć w szynkę (3 plastry na sztukę sera powinno wystarczyć). Gotowe kulki sera w szynce zawinąć w folię aluminiową (dla zapominalskich - błyszczącą stroną do środka:)) i wstawić do piekarnika na max.10 min w 180`C. Po tym czasie rozchylić folię, zwiększyć temp. do 200`C i podpiec jeszcze 3 min. (Mozzarella ma być ciepła w środku, ale nigdy nie będzie gorąca. Gdy będzie pieczona za długo, ser się rozpłynie, a szynka stwardnieje.) 

Upieczone kulki wyjąć z folii, ułożyć na warzywach polanych sosem.

Podawać ze świeżą bagietką.

Palce lizać.:)

do muffinów podejście sto pierwsze....

jak na prawdziwą bloggerkę przystało :) staram się być na bieżąco z tym, co dzieje się w sieci. (Pan Ka zapomniał już chyba nawet jak mam na imię i zwraca się do mnie słowami: "Blogusku Negusku"). Stanowczo muszę ograniczyć chęć śledzenia wszystkiego, wszędzie i o każdej porze. (jeyzee kiedyś w mailu wywróżyła mi, że jak już założyłam bloga, to teraz po mnie, gdyż życie blogowe wciągnie mnie na maxa). Tak czy inaczej wczoraj napatoczyły mi się muffiny Oli. Z muffinami u mnie ciężka sprawa. Odkąd mama kupiła mi do nich formy, męczę się niemiłosiernie, by upiec takie, które zadowolą moją dwuosobową rodzinę. Żadne niestety nie przeszły jeszcze w głosowaniach. Nawet okruszkiem nie przypominały tego, co moje podniebienie uważa za muffin idealny. Sceptycznie więc podeszłam do ochów i achów Oli nad ich rzekomo cudnym smakiem. Przepis dodałam do zakładek, by odleżał swoje (jak to u mnie zwykle bywa:) ). Jednak gdy obudziłam się rano, chodził za mną smak jabłek i cynamonu. Smak, za którym zdecydowanie zdążyłam się stęsknić wiosną i latem. Podwinęłam więc rękawy i zabrałam się do pracy. Szkoda, że nie ma tu opcji załączania próbki zapachu, który unosi się aż do teraz w mieszkaniu. Cud, miód i malina. Zgodnie z zaleceniami autorki wyjęłam muffiny po 25 minutach i oniemiałam. Nawet nie zdążyły przestygnąć, a już z panem Ka zapychaliśmy się kolejnymi. Z radością ogłaszam więc, że sto pierwsze podejście do pieczenia muffinów zakończone sukcesem!!! Rodzinne głosowanie to już tylko formalność...

Przepis trochę zmodyfikowałam, dodając niepełną garść rodzynek, a zamiast orzechów włoskich (gdyż takich nie było w domu) dodałam posiekane orzechy laskowe. Wyszło pysznie!

Przepis podaję po moich modyfikacjach.

Muffiny z orzechami laskowymi, jabłkami i cynamonem

Składniki suche:

2 szklanki mąki

1 szklanka brązowego cukru

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

1 łyżeczka cynamonu

Składniki mokre

1 jajko

1 szklanka śmietany

pół szklanki oleju (najlepiej z pestek winogron)

1 jabłko pokrojone w kostkę

garść posiekanych orzechów laskowych

niepełna garść rodzynek

Wlewany mokre składniki do suchych, wypełniamy foremki do ¾ wysokości i pieczemy 25 min. w 175ºC.

PS. Gdzieś wyczytałam, że sekretem dobrych muf finek jest szybkie (nie mikserem!) i mało staranne wymieszanie składników, co też jako perfekcjonistka z trudem uczyniłam.

nie oceniaj kalafiora po złudnych pozorach!

Dziś trzy ważne sprawy:

gdyby ktoś poprosił mnie o sporządzenie listy warzyw, których nigdy, nigdy, ale to przenigdy nie spożywam na surowo na pewno zaraz po ziemniaku i pietruszce znalazłby się na niej kalafior. Kalafior to taki gość co wabi mnie swoimi kształtnymi krągłościami za każdym razem, gdy mijam nasz mały osiedlowy warzywniak, ale na którego nie mam nigdy sensownego pomysłu. Nie oszukujmy się - rarytas to to nie jest. Zwłaszcza, gdy ma występować w niezbyt wyszukanej scenerii, która spędza dzieciom sen z powiek. Tak, mowa o kalafiorowej. Zupa jak zupa. No chyba, że zrobi mama..... to już zupełnie co innego.:) Tak czy siak Ania znalazła świetne towarzystwo dla tego wybrednego pana. I to jeszcze na surowo!!! Bravo Aniu! Wystarczyło połączyć kilka prostych składników i efekt piorunujący. Geniusz ponoć leży w prostocie...

Sałatka z surowego kalafiora (przepis podaję za Anią)

1 mała główka surowego kalafiora
1 opakowanie suszonych moreli

1 opakowanie suszonych śliwek
duży pęczek koperku
ząbek czosnku
1 mały jogurt naturalny
2 łyżki majonezu
sól i pieprz

Kalafiora umyć, podzielić ma malutkie cząsteczki (odcinając twarde części), wrzucić do zimnej wody, osolonej łyżką soli. Pozostawić na pół godziny.

W tym czasie pokroić morele i śliwki na cienkie paseczki, posiekać koperek. Wymieszać jogurt z majonezem, dodając koperek. Dodać ząbek czosnku, utarty z dużą szczyptą soli. Doprawić pieprzem, ewentualnie dosolić całość.

Odsączyć kalafiora, wymieszać z morelami i śliwkami, dodać sos.

Ania poleca sałatkę jako samodzielne danie lub jako dodatek do grillowanych mięs.

Sałatka wyborna:) Ja dodałam podwójną ilość czosnku z racji choroby:) (pan Ka szczerze wierzy w jego lecznicze właściwości:)) Sałatkę właśnie wciągnęłam w niemal zabójczej ilości i jeszcze żyję. Proporcje zależą zatem od indywidualnego gustu i smaku. Polecam rozdrobnić kalafiora na bardzo małe różyczki. Pychotka...

Werdykt: 3:0. Przepis ląduje w mojej książce kucharskiej!(Najlepsze przepisy zostają w naszej dwuosobowej rodzinie zawsze po sporządzeniu i spożyciu poddane pod głosowanie. Mój głos liczy się za dwa. Głos pana Ka za jeden :) Inaczej mógłby być remis i utknęlibyśmy w kropce. Pies głosu nie ma bo jemu to wszystko smakuje, wiec nie jest wiarygodny. Tak więc jeśli jakaś potrawa uzyska przewagę głosów(np. 2:1) trafia do własnoręcznie pisanej książki kucharskiej. Tę z kolei piszę od lat - dla potomnych :) Pomysł powstał z podziwu dla mojej mamy, której pękaty zeszyt z milionami przepisów spisywanych na pożółkłych już kartkach, kawiarnianych serwetkach, czy pourywanych skrawkach papieru budzi mój zachwyt od lat. Jest to skarbnica naszych kulinarnych, rodzinnych tajemnic nie do przecenienia. Jako, że dałabym się pociąć za stary zeszyt kucharski mojej babci -zaginął gdzieś w akcji- nie chcę by nasze najlepsze przepisy też gdzieś się zawieruszyły, dlatego po każdorazowym głosowaniu zapisuję je skrzętnie we własnym pożółkłym zeszycie...)

sprawa numer dwa to właśnie blog Ani www.strawberriesfrompoland.blogspot.com , który śledzę od tak dawna, że nawet sama nie pamiętam. Wszystkim, którzy (oprócz dekoracji wnętrz) interesują się dobrą kuchnią popartą rewelacyjną fotografią - szczerze polecam. Uwaga: blog uzależnia. :)

no i sprawa numer trzy. Aż muszę sobie westchnąć: ehhhhhhhh.....:) Idąc za ciosem postanowiłam ujawnić się w miejscach, w których nieujawniona funkcjonuję od iks lat. Takim miejscem jest www.deccoria.pl To uzależnienie ekstremalne, całkowite i nieuleczalne. Tak zwany przypadek beznadziejny. Dlatego też pogodziłam się z myślą, że nie potrafię już dłużej siedzieć z boku, nie mogąc nawet skomentować prac moich ulubionych deccorianek i założyłam własne konto, zaopatrując je w skąpą galerię. Galerie zamieszczane tam na ogół pewnie będą skąpe, gdyż pan Ka bardzo przestrzega mnie przed ekshibicjonizmem w internecie. Tak czy inaczej stronę bardzo mocno polecam wszystkim, którym w duszy gra ta sama melodia....

Na własny profil również gorąco zapraszam. Usiądźcie choć na chwilkę i rozgośćcie się w moich skromnych progach....

bo tajemnica jest najsłodsza, gdy się ją ukrywa...

nigdy nie pomyślałabym, że posiadanie sekretu w postaci bloga może przynieść tyle radości... Bo co takiego jest w tajemnicach, że czujemy się tak wyjątkowo? Czyżby fakt, że w ogóle istnieją? A może to, że to my decydujemy kiedy i komu je ujawnić? I czy w ogóle? Nie wiem. A może wiem, ale nie powiem?:) No właśnie... 

A teraz z innej beczki... 

Lekarz bez dłuższego namysłu wydał wyrok: "L4, droga Pani. Proszę zażywać to...i to.. i to...... I do końca tygodnia siedzimy w łóżku". 

"Kto siedzi, ten siedzi"- pomyślałam.

Dopadła mnie choroba. Czy te choroby zawsze muszą czyhać na człowieka tą smętną jesienią? Chyba szarość dni i wszechobecna wilgoć wystarczą, by doprowadzić każdego do szewskiej pasji. Mnie bynajmniej na pewno. Leżę więc w łóżku, sącząc malinową herbatę, zagryzając raz po raz kolejnymi porcjami leków. Jest bombowo:) Wtulam się w puchaty koc i coraz to mocniej przyciskam do siebie naszego psa. Patrzę jak opada jeden z ostatnich jaskrawych liści Bugenwilli, którą przywiozłam z Chorwacji. Mimo wszystko cieszy  mnie bardzo fakt, że mam nową narzutę. Że naszyłam sobie rude, skórzane łaty na białą marynarkę. I że choroby przecież kiedyś się kończą...

 PS. Załączam też fotki z naszej ostatniej wyprawy rowerowej na rynek. Długie, ciemne wieczory to wbrew pozorom jeden z plusów jesieni, które udało mi się uchwycić w obiektywie.

Ściskam,

paniKa

gdzieś podziało się lato...

z bólem patrzę jak moje wrzosy za oknem powoli tracą kolor. Z uporem maniaka zalewam je coraz większą ilością wody w nadziei, że może jeszcze choć na chwilę odzyskają swoje pierwotne pastele. Taszcząc kolejną konewkę wody, szepcę sobie pod nosem, że chociaż jeszcze tydzień...chociaż jeszcze dwa.... Usilnie próbuję zatrzymać to, co pozostało mi po lecie. Niewiele tego niestety. Dni zaczynają zlewać się jeden z drugim. Słońca jak na lekarstwo. Szarość nieba nie ułatwia uśmiechania się nawet w myślach do samej siebie. Nie robię już tysiąca rzeczy na raz, coraz częściej mam za to ochotę zaszyć się w łóżku z kubkiem ciepłej herbaty i dobrą książką w ręku. Błądzę w codzienności jak we mgle, niechcący obijając się o własne obowiązki.

Koniecznie muszę pogodzić się już z myślą o tegorocznej jesieni. Wezmę więc może Pana Ka. pod rękę i pójdę do Parku Sołackiego - tam poszukać pozytywnych aspektów jesieni. Krótkich dni, mglistych poranków i nadto chłodnych wieczorów. Z pewnością pozytywne ich strony istnieją. 
Z pewnością ...

O efektach poszukiwań niezwłocznie doniosę:)

Pozdrawiam najcieplej jak tylko potrafię,

paniKa